Al van kleins af aan wist ik dat ik 'later' mensen wilde helpen. 

Mijn oom heeft een verstandelijke beperking. Ik vond het altijd leuk om dingen met hem samen te doen en keek dan naar waar hij goed in was. Het gaf me een fijn gevoel om hem vooruit te zien gaan. Dat vind ik ook de uitdaging bij de cliënten van LVB-P (Licht Verstandelijk Beperkte mensen met psychiatrie), waar ik als GZ-psycholoog werk. Samen kijken waar mogelijkheden liggen en deze optimaal benutten, zodat ze een zo zelfstandig mogelijk leven hebben. Dat komt heel nauw. Je moet oppassen dat je niet overvraagt, maar ook te weinig uitdaging is niet goed voor hun ontwikkeling. Het blijft een voortdurende zoektocht naar de juiste balans. Het is daarbij belangrijk dat verpleegkundigen en behandelaars kijken naar de mens als geheel en niet alleen naar zijn psychiatrische diagnose.

Ik stel mezelf voortdurend de vraag of ze het begrijpen. Dat geldt ook voor onderzoek en therapie. De reguliere vormen zijn vaak te hoog gegrepen dus moet je deze aanpassen. Dát is echt een uitdaging.

Uiteindelijk is het mijn ambitie om klinisch psycholoog te worden. De combinatie van behandeling, diagnostiek, wetenschappelijk onderzoek en management vind ik boeiend.

Naar alle verhalen